ماهیت انسان به انتخابش است، اگر حق انتخاب را از او بگیریم، دیگر نامش انسان نیست. برای انتخاب باید آزاد بود؛ آزاد از "تقلید، عادت، تعصب، منافع، هوا و هوس"؛ اما گاهی آنقدر با حرف‌های به‌ظاهر زیبا، خود را آزاد نشان می‌دهیم که یادمان می‌رود عملکردمان عین ″اجبار″ است.
این روزها بازار مهاجرت سلبریتی‌ها داغ است. این یک انتخاب شخصی‌ست، درست؛ اما آن‌ها وقتی در فضای مجازی، با مخاطب عام سخن می‌گویند و علت مهاجرت را محدودیت در ایران و ناتوانی در نفس کشیدن بیان می‌کنند؛ این درواقع "انتخاب خود را تحمیل کردن" است، لذا ناامیدی و دلزدگی را القا می‌کنند.
همه آن‌هایی که با عینک مارک در ماشین مدل بالایشان هنگام بازگشت از جیم، نمی‌توانند نفس بکشند و برای فرار از سانسور مهاجرت را انتخاب می‌کنند، انسان‌هایی معمولی هستند که آرمان‌شان محدود در خودشان است و بر جبر منافعِ خود حرکت می‌کنند.
باید از آنان پرسیده شود شما که خوب خوردید و خوب پوشیدید و خوب جولان دادید، چرا در حال خفه شدن بودید؟!
باشد، قبول؛ شما هم ایران را دوست دارید، اما آن کسی عاشقِ واقعی‌ست که ناملایماتی چون تحریم‌ها و وضعیت اقتصادی و اختلاف سلایق و عقاید، نه تنها نتوانست او را از این سرزمین جدا کند بلکه بر همتش برای آباد کردن و آسایش مردمانش افزود. چرا که او به مثابه درختی‌ست که خون شهدا آن را آبیاری کرده و ریشه‌اش را تناور ساخته است.
شما بروید در آن بلاد راحت نفس بکشید. مردم ماندن را برمیگزینند.
لطف نموده و به جای ژست‌های روشنفکری ناامید کننده، با بیان علت اصلی که "جبر منفعت" است، مردانه اعلام خروج کنید.
