نشانی:
جمهوری اسلامی ایران عزیزتر از جان - تهران
برقراری ارتباط با ما از مسیرهای زیر :
کربلا مسئله شخصی ماست، مسئله خصوصی ماست. خصوصی ترین دفترچه خاطراتی که داشته باشیم گوشه اش می نویسیم «حسین ...حسین»، یک ذره از اجتماعی بودنش هم کم نمی شود ... حسین ...چی قشنگ تر از این که بیارزد...یا ابا عبدالله ...
به او میگویی ابا عبدلله الحسین شروع کرد به زره جور کردن برای قاسم بن الحسن، دلش می رود یک طرف دیگر...
نمی شود یک روزی ما به دست مهدی فاطمه لباس رزم به تن کنیم... نمی شود؟
می شود وقتی داریم می رویم، پشت سر ما امام زمان مثل وقتی که حسین پشت سر قاسم گریه می کرد...؟
بیانات حضرت آیت الله امام خامنه ای در تاریخ ۱۳۷۸/۰۱/۱۶
غدیر در آثار اسلامی ما به «عیداللَّه‌الاکبر» (۱)، «یوم العهد المعهود» (۲) و «یوم المیثاق المأخوذ» (۳) تعبیر شده است. این تعبیرات که نشان دهنده تأکید و اهتمامی خاص به این روز شریف است، خصوصیتش در مسأله ولایت است. آن عاملی که در اسلام ضامن اجرای احکام است، حکومت اسلامی و حاکمیت احکام قرآن است، والّا اگر آحاد مردم، ایمان و عقیده و عمل شخصی داشته باشند، لیکن حاکمیت - چه در مرحله قانونگذاری و چه در مرحله اجرا - در دست دیگران باشد، تحقّق اسلام در آن جامعه، به انصاف آن دیگران بستگی دارد. اگر آنها افراد بی‌انصافی بودند، مسلمانان همان وضعی را پیدا میکنند که شما امروز در کوزوو، دیروز در بوسنی و هرزگوین، دیروز و امروز در فلسطین و در جاهای دیگر شاهدش بوده‌اید و هستید - ما هم در ایرانِ مسلمانِ عریق و عمیق خودمان، سالهای متمادی همین را مشاهده میکردیم - اما چنانچه حکّام، قدری با انصاف باشند، اجازه خواهند داد که این مسلمانان به قدر دایره خانه خودشان - یا حدّاکثر ارتباطات محلّه‌ای - چیزهایی از اسلام را رعایت کنند؛ ولی اسلام نخواهد بود!
«و ما ارسلنا من رسول الا لیطاع باذن‌اللَّه» (۴)؛ مسأله حکومت، اساس قضایای همه پیغمبران بوده است. حال بعضی کسان دوست دارند که حرفهای موهوم و رد شده و غلط را در قالبهای علی‌الظّاهر نو بیان کنند! آنها میگویند که اگر دین، حکومت پیدا کند، قداست خود را از دست میدهد! قداست یعنی چه؟ آیا قداست یعنی این‌که کسی یک چیز بیخاصیت، یک نام، یا یک حیثیّت اعتباری و بیحقیقت را به خود ببندد؟ این قداست خواهد شد!؟ قداستِ حقیقی این است که حقیقتی در میان مردم، بر زندگی و بر روابط مردم، بر امور دنیا و آخرت مردم، اثر خوب بگذارد و زندگی را اصلاح کند. این، دین است؛ اگر دینی توانست این کار را بکند، قداست متعلّق به آن است.
حال به فرض، زید و عمروی که در موضع حکومت در این دین قرار گرفته‌اند، به‌وسیله عدّه‌ای مورد تهمت، اهانت و دشنام هم قرار بگیرند؛ مانعی ندارد. افراد، انسانها، من و هزاران هزار امثال من، فدای بقای دین؛ چه اهمیتی دارد!؟ دین باید اجرا شود، دین باید
یکی از ماجراهای عجیب، تأسّف‌بار یا خنده‌دار شگفت‌انگیز این است که وهابیان، امروز تقیّه میکنند. خود بنده مسجد الحرام مشرّف شده بودم، آن‌جا کتاب‌هایی هدیه می‌دهند؛ یکی از این کتاب‌ها کتاب شوکانی است؛ در مقدّمه‌ی آن آن گروهی که قرار است امر به معروف و نهی از منکر بکنند؛ نوشتند: مسلمانان بیدار بشوید، این کتاب‌ها را بخوانید تا روزی برسد که ما بتوانیم فتنه را برطرف بکنیم و از این شرک عظیم -که منظور آنها قبر مطهّر پیغمبر هم است- خلاص بشویم. یعنی ما منتظر هستیم. چون اگر امروز بخواهیم این کار را بکنیم فتنه میشود، دولت عربستان و نظام ما به خطر می‌افتد، لذا منتظر هستیم که یک روزی شعور مسلمان‌ها -از نظر او- بالا برود، آستانه‌ی تحمّل مسلمان‌ها بالا برود که این‌ها بتوانند قبر پیغمبر را تخریب بکنند.
بیانات حضرت آیت الله العظمی امام خامنه‌ای در پایان مراسم عزاداری اربعین حسینی
اربعین ۱۴۰۳-۱۴۴۶
خوشحال باشید که ندیدید. ما دیدیم آن روزگار را؛ روزگار بدی بود، روزگار سختی بود، روزگار سیاهی بود، روزگار یأس بود. انقلاب ورق را برگرداند، انقلاب راه را باز کرد، انقلاب به ما فرصت داد. میتوانیم از این فرصت استفاده کنیم؛ شما میتوانید از این فرصت استفاده کنید. میشود هم استفاده نکرد؛ اگر استفاده نکردیم، خسران است؛ اگر استفاده کردیم، فلاح است: قَد اَفلَحَ المُؤمِنون.(۴) ان‌شاءالله که موفّق و مؤیّد باشید.
